Terugblik

Het waren twee indrukwekkende dagen, waarbij qua glamour het huwelijk van Willem Alexander en Maxima in het niet viel. Ook werden we getroffen door de hartelijkheid en de gastvrijheid van de hele familie.

De dag voordat we wilden vertrekken, kreeg Betty wat last van haar maag. Gelukkig duurde dat maar 1 dag. Dat gaf mij de gelegenheid om toch gehoor te geven aan een uitnodiging van een leerkracht om eens haar school - een SMP, soort junior highschool - in Prabumulih te bekijken. Daarvoor werd ik keurig met een schoolbus opgehaald en naar de school gebracht. Ik had al eens eerder een SMP op Kalimantan (Penajam) bezocht, maar dit ging toch wat anders. Ik werd ontvangen door de principal en moest daar even wachten. De klassen moesten worden voorbereid. Uiteindelijk werd ik naar een soort aula geleid, waar de hele school (700 leerlingen van 8 tot 16 jaar) met leerkrachten was verzameld. Het bleek de bedoeling te zijn dat ik een verhaal zou houden over het belang van een goede Engelse taalbeheersing zou houden en wat over Nederland zou vertellen. Tsja, daar zit je dan ... Wat hier heel erg belangrijk is, is dat je een baan kunt vinden met liefst ook een goed salaris (ook onder hoog opgeleiden is er een enorme werkeloosheid), dus daar richtte ik mijn verhaal over de Engelse taalvaardigheid (in het Engels) maar op. Over Nederland werd het deels in het bahasa Indonesia het standaard verhaal over tanah bawang bunga (bollenvelden), kincir angin (molens), sepatu kayu (klompen) en voetbal. Geen Cruijff, Gullit of Van Basten meer, maar Virgil van Dijk en Georgino Wijnaldum. Tijden veranderen, zelfs hier. Tot slot onvermijdelijke uitvoerige fotosessies met alle klassen en ten afscheid 350 hoofdknikjes met hand op het hart van de meisjes en 350 zweterige voorhoofdjes op de bovenkant van mijn hand van de jongens. Weer een ervaring rijker.