Balikpapan

Balikpapan w-9 maart 2018

Aankomst op een nieuw vliegveld. De eerste indruk was een betrekkelijk schone stad, gedisciplineerd verkeer en trottoirs. Door de merkwaardige opvatting van Booking over wat het centrum is, had ik moeite om het perfecte hotel te vinden. Eerst Platinum omdat het de hoogste rating had. Prima hotel met een zeer uitgebreid ontbijt dat naar mijn smaak te zeer aan bule's is aangepast, voor mij te laf. Maar ver van het hotel. Daarna Neo, ook een prima hotel, minder uitgebreid maar wel smakelijker ontbijt. Wil je naar het centrum ga dan het hotel uit rechtsaf. Je komt dan bij stoplichten, steek over en wacht daar op angkot 5, díe neemt je mee naar het centrum voor 5k. Wil je alleen eten loop dan rechtdoor, na 450m aan je linkerhand zie je restaurant Nirwana waar je voor weig geld goed kunt eten. Naar mijn smaak toch te ver van het centrum. Volgende hotel met een goede rating van 7,7 Buana Lestari. Kan ik kort over zijn: niet doen. Nu in het Swiss-Belhotel (niet te verwarren met het Swiss-Belinnhotel). Prima hotel, een ontbijt dat in de buurt komt van het Phoenix hotel in Jogyakarta en centraal met view over zee en balkon. Booking geeft een prijs zonder ontbijt. Met een beetje onderhandelen (in deze rustige tijd) kun je een forse korting krijgen op het ontbijt. Normaal 85K, ik betaal 29K boven de Bookingprijs.
Hier ook tempels bezocht o.a. een met de op 2 na grootste liggende boeddha ter wereld. Een jungletocht, een krokodillenfarm (niet doen tenzij je kroko-saté wilt eten of kroko-olie of een krokodillenpenis met testis wilt kopen).
Ik ontving een appje van het thuisfront. Een buuv was in Balikpapan, jalan Dubbs geboren. Gecheckt op Maps en ik was in de buurt. Het bleek gunung Dubbs te heten en was een enorm complex van dienstwoningen en een ziekenhuis van oliebedrijf Pertamina waar je niet zomaar op mocht. De beveiligers wilden weten wat ik kwam doen. Ik ben op nummer x geboren, loog ik. En dan mag zo'n beetje alles hier. Na flink wat gezoek foto's van het huis gemaakt. De buuv was er blij mee en het aantal gezette stappen maakte mijn FitBit helemaal enthousiast.
Ik kwam in gesprek met een lerares Engels, een dra die met haar Engels nauwelijks de brugklas zou zijn doorgekomen, die les gaf op een SMP 22. Dat is een soort 3-jarige middenschool, het Van Kemenade-monstrum dat al heel snel werd afgeschaft, op sub-vmbo-niveau. En 22 zegt iets over het type leerling (de besten of kinderen van rijke ouders gaan naar 1).
Ik mocht er een kijkje nemen. Eerst met angkot 6 naar de haven, daarna met speedboat naar de overkant en vervolgens met ojek naar de school in Penajam.
Daar werd ik hartelijk ontvangen door de principal, die mij een rondleiding zou geven.
Mijn bezoek aan alle 8 klassen leidde tot groot enthousiasme en, onvermijdelijk, vele fotosessies. Veel van deze kinderen hebben nog nooit een bule in het echt gezien.
Daarna nog verder de jungle in naar een uithoek van het gehucht Paser Penajam Utara, naar een seminar voor leerkrachten Engels over hoe de kansarme leerlingen toch wat Engelse woordkennis kon worden bijgebracht. Ik moest me even voorstellen aan de groep. Eerst eventjes in Bahasa Indonesia (mijn naam enzo) en verder in het Engels. Ik kreeg ook de nodige vragen over het systeem in NL. En wat ik dacht van het Indonesische systeem en wat ik miste. Dat vergde toch de nodige diplomatie. Het hele onderwijs tot aan de universiteit (muv het ITB) is gericht op reproductie en niet op ontwikkeling van kennis. Dus daar kun je heel veel over zeggen, maar híer en nu, beter van niet.
Het seminar had als conclusie dat woordjes het beste in de vorm van liedjes aan deze kinderen konden worden aangeboden. Aan mij werd gevraagd wat ik daarvan vond. Naar goed Javaans gebruik antwoordde ik met tegenvragen die ikzelf beantwoordde: hoeveel verhalen uit je jeugd ken je nog woordelijk? Enkele misschien. En hoeveel kinderliedjes? Vele waarschijnlijk.
Toen weer terug naar de school (1,5u met auto)
De leerkrachten hier worden nog veel beroerder betaald dan hier. Dat er toch nog voldoende animo is, komt door de hoge status die ze hebben. Leerlingen, ex-leerlingen en ouders zijn uiterst respectvol naar de leerkrachten toe. Het is heel normaal dat een (ex-)leerling de straat oversteekt om zijn vroegere juf of meester te groeten. Hij geeft ze de hand met de rug van de hand van de juf naar boven en dan buigt hij om zijn voorhoofd op de rug van de hand van de leerkracht te leggen.
Van de school moest ik ook weer naar de haven. Dat was geen probleem. Een van de leerkrachten sprak een oud leerling aan en regelde voor mij zo een ojek. Wel nog even op de foto. En bij de haven wilde hij van betalen niets weten. Weer met speedboat terug. Voor mij als bule kost dat 1 ton. Dit is een dure stad, want de tonnen vliegen m'n portemonnee uit (een relativering: 1 ton is nu minder dan €6). Vandaag (8 mrt) rust en wasdag. Morgen uitchecken en naar Kupang, Timor.