19-02-2018

Voor de traditie werd ik om 7 am opgehaald. Dat ging naar een huis (wat minder luxe dan gisteren) van een familie waar ik zeer hartelijk werd ontvangen. Op 2 na (1 sprak redelijk Engels en de ander een beetje Frans) kon ik niemand verstaan. Met een beetje Javaanse hoffelijkheid en mijn kennis van 4 woorden Vietnamees probeerde ik me voor te stellen, maar daar kreeg ik nauwelijks de kans voor. Ik kreeg al snel een baby van 14 weken in de armen gedrukt, de kleinzoon van mijn gastmensen (om het genderneutraal te houden). Dat was kennelijk de traditie: een soort initiatie zoals ik die al eerder op Sumatra mocht meemaken.

Mis!

Want er kwamen steeds meer mensen met grote boodschappentassen. En toen bleek dat we op een 16-persoons bus zaten te wachten. We reden naar een soort picknick plaats met dekzeilen en daar onder hangmatten en plastic tafels en stoelen. En inderdaad kwamen allerlei eten en drankjes tevoorschijn. Om de nieuwjaarsperiode zo af te sluiten, zo dacht ik, is een mooie traditie.

Mis!

De echte moest nog komen. De gasten en ik dus ook werden gewenkt om weer in te stappen (een paar bleven achter). Er gingen ook de nodige spullen mee. Gingen wij ergens anders door met eten? Ik begreep het niet. 10 minuten later kwamen we aan bij ... een begraafplaats. En toen viel bij mij de Dong (ze hebben daar geen kwartjes). De traditie bestond uit het eren van overleden familieleden. In het huis waar we begonnen, had ik kruisen mét corpus zien hangen. Ze waren dus R-K. Maar het eren ging op boeddhistische wijze. Het eten en drinken werd bij de graven gezet maar werd na de ceremonie weer meegenomen.

Nog was de dag niet voorbij. Want vervolgens gingen we langs bij een oudtante die samen met de vrouwen van het gezelschap eten ging maken. De mannen probeerden mij Vietnamese woorden te laten nazeggen. Met die 6 verschillende tonen ging ik vrijwel steeds de fout in wat tot grote hilariteit leidde. Uiteindelijk leken ze het woord 'Djoh' (begin is middentoon en dan 2 tonen omlaag) erg belangrijk te vinden. Dat kreeg ik onder de knie.
Toen kwam het eten op de vloer (geen tafel) en dan is het goed uitkijken wat je neemt. Geen rauwkost, gegaard vlees is geen probleem enz. Maar dan moet je toch nog oppassen met wat je kiest. Toen een schaal met voor sommigen ongetwijfeld overheerlijke gestoofde kippenpoten mét nagels voormijn neus werd gehouden, meende ik een veilige keuze te kunnen maken door met mijn chopsticks (voor mijn handigheid daarmee kreeg ik complimenten) iets te nemen dat het meest leek op een springroll, helaas het bleek het gestoofde bovenbeen te zijn. Niet te hachelen, maar uitspugen is geen optie dus asap het bot uit de mond en voor de rest was het letterlijk en figuurlijk een kwestie van slikken. Toen hief de gastheer een glas bier en zij Djoh en de mannen pakten hun glas met bier+ijsblok en ik mijn blik (van dat ijs zou ik doodziek zijn geworden) en proosten met Djoh. Dat ging nog een poosje zo door. Karaoke is hier blijkbaar erg populair. Oud en jong deed mee. Verrassend goed overigens; ligt vast aan de toontaal.
Ik had het wel gehad. Op weg naar een ander adres brachten ze mij bij het hotel langs. Want ... de 500 meter kwam en ik moest pakken. Morgen vroeg op naar Penang.